De eerste lezing die ik jaren geleden gaf over mijn toenmalige project Optocht der Tattoos was voor de Lions van Scherpenzeel en omstreken.
Nu heeft de lokale krant een artikeltje gewijd aan het fenomeen tattoo op de Biblebelt.
Best leuk eigenlijk.
Helaas nu actueel:
Uit HP/De Tijd van 4 november 2022: Vandaag op de zeepkist: er wordt steeds meer rekening gehouden met een verwoesting van de grote dam in de rivier de Dnepr in de Zuid-Oekraïense regio Cherson.
De stuwdammen in die rivier zijn voor de Russen altijd de droom en de nachtmerrie geweest, trots én vernedering.
‘Oekraïne kan zich opmaken voor het ergste’, schrijft Henri Beunders.
Een tattoo laten zetten was vroeger een teken van verzet. Nu de tatoeage bijna wereldwijd een alom aanwezige versiering is op de huid, meestal om ‘iets te laten zien’, is de tattoo zelf niet langer een zeer opmerkelijk teken. Maar wordt steeds belangrijker wélke tekens er wel en welke tekens er niét worden geaccepteerd, door ‘de ander’, of door de Staat, d.w.z. het Wetboek van Strafrecht. Wanneer wordt een tatoeage een belediging, en wanneer ‘culturele toe-eigening?
Hierover gaf ik op 26 april 2023 een lezing op de TU Delft voor internationale studenten.
In sociaalpsychologisch opzicht is de huidige inflatie een zeer onderschat fenomeen.
Het is nu precies honderd jaar geleden dat in Duitsland de hyperinflatie in de overdrive ging, en ‘het einde van het geld’ betekende.
Deze ‘Umwertung aller Werte’ droeg bij aan de opkomst van Hitler, en uiteindelijk aan Auschwitz.
Want geld is geloof, en als het geloof wegvalt, betekent 6 miljoen ook niet veel.
Dan verliest alles zijn betekenis, dan regeert de wanhoop, roept men om een verlosser.
‘In het Westen lieten eerst recalcitrante popmusici tattoos zetten, gevolgd door topsporters, en ten slotte (bijna) iedereen’.
NRC bracht op 18/19 februari 2023 een Leven-special over tatoeages.
Hierbij mijn bijdrage.
Sommige therapeuten klagen dat wij met zijn allen altijd te positief moeten zijn, ook als het tegenzit.
De Wereld van Sophie, een fijn Vlaams radioprogramma op VRT1, besteedde hier aandacht aan.
Aan mij de vraag wat de zon en schaduw is van de eis van positiviteit in onze kapitalistische turbowereld.
Het werd een lang antwoord.
Hier te beluisteren.
Dank, Sophie Lemaire.
Sinds de jaren zeventig is het steeds aantrekkelijker geworden om je als slachtoffer te presenteren.
Voor minderheden is een slachtofferstatus zelfs bijna een morele plicht geworden, niet zelden tegen wil en dank.
Waar komt dit verschijnsel vandaan, wat zijn de nadelen, en waar houdt dit op?
‘De vraag is: wat is genoeg erkenning?’
Hier probeer ik antwoorden te vinden, in een artikel van Bina Ayar.
De tournee van oscar- en nobelprijswinnaar Bob Dylan is een wereldwijde veldprediking voor de waarden van de Oudheid en het Christendom.
Hij is een boven de aarde en eeuwen zwevende engel geworden, misschien wel een engel der wrake.
Mijn impressie van zijn optreden in Afas Live, 17 oktober 2022.
De boerenprotesten versterken de kloof tussen stad en platteland, zelfs is er een kier te zien tussen koning en premier.
De publieke opinie is grillig als het weer. Wisselende bewolking verdoezelt de oplopende temperatuur van de aarde en aardbewoners eronder.
Een weerbericht over de hoge- en lagedrukgebieden.
Zijn we door de komst van sociale media meer met ons imago bezig dan vroeger? En is ons imago tegelijkertijd ook niet super kwetsbaar net door die sociale media waar iedereen heel gemakkelijk zomaar eender wat over jou kan gaan beweren? Henri Beunders is mentaliteitshistoricus en hoogleraar ontwikkelingen in de publieke opinie (Erasmus Universiteit Rotterdam).
Waar winnaars achteroverleunen, kijken verliezers als Poetin de toekomst in.
Hij deed dat al vanaf de val van de Muur.
In het verlangen zijn eigen ego en het tsarenrijk te herstellen.
Soms moet je een oud stuk, dit stamt uit 2015, uit de la halen.
Mijn eigen ervaringen in Afghanistan, en het wijken van het Westen voor intolerantie zijn de aanleiding.
Levensgevoel. Door corona groeit het gevoel voor het niet-voorspelbare, tragische element van het bestaan. Zeker nu virologen denken dat dit niet de laatste pandemie zal zijn. Mogelijk moet de ratio een stap terug doen.
De tattoo is bezig aan een ware triomftocht door de westerse wereld. Was het vroeger het handelsmerk van de zeeman of rebel, nu is het onderdeel van een nieuwe tijd: die van het lichaam, getekend, veranderd, verbeterd, versierd en met trots getoond. Wat is de betekenis van deze bonte cultuur?
Wie bepaalt welk afwijkend gedrag wordt bestraft, hoe en hoe zwaar? Daarover gaat mijn nieuwe boek. Is dat altijd de rechter? Of spelen de media, advocaten en activisten nu de hoofdrol? Of de slachtoffers en nabestaanden? Of de samenleving, wij zelf dus, via de stembus of de digitale schandpaal? Een van mijn stellingen: de burger moet meer inspraak krijgen.
Enkele reacties: ‘wonderschoon’ (sheila Sitalsing) ‘een genot om te lezen’ (Dorien Pessers)
Nu de ‘rechtsorde’ steeds vaker ‘ernstig geschokt’ is en alom de roep klinkt om nog strengere straffen is het misschien tijd voor burgerparticipatie in de rechtspraak.
Maar daar willen de rechters niet aan.
Slotaflevering Groene-serie Emotionalisering van het strafrecht
NB
Deze wordt onderdeel van het begin 2018 bij AUP te verschijnen boek:
‘Hoeveel recht heeft de emotie?’
