Publieke tranen
Emoties zijn zichtbaarder dan ooit. Ze worden niet meer in stilte verwerkt maar openlijk, vaak met (vele) anderen. Waarom worden steeds meer publieke tranen geplengd? Is het spel of ernst? Waarom is de ‘emo-factor’ zo’n grote rol gaan spelen in de maatschappij? En waarom lijkt het eens zo burgerlijk en beheerste Nederland sinds de jaren ’90 ‘kampioen-emotie’ te zijn geworden?
Dit boek, dat het begrip ‘emotiecultuur’ heeft gemunt, volgt de geschiedenis van de publiekelijk geuite emoties in Nederland vanaf de Tweede Wereldoorlog. Het verklaart deze onder andere als reactie op de langdurige periode dat het neutrale, kleine en weerloze Nederland alleen overeind dacht te kunnen blijven in de boze wereld door een ‘zedelijk schild’ omhoog te houden. Toen dat vanaf 1949 (Navo), de groeiende welvaart en de internationalisering niet meer nodig (b)leek, ging de bevrijding uit het emotionele korset hier met heftiger publieke ego-manifestaties gepaard dan in menig ander westers land.
Intussen werd de emotiecultuur ook deels een aanpassingsmechanisme aan het harde ‘Amerikaanse’ leven, dat menigeen niet voor ogen had gestaan als men aan de toekomst dacht.
Link naar bron