De bittertafel van Bussemaker
McCain in het Witte Huis een ramp vinden, is één ding. Maar wat zijn de argumenten? Waren Democratische presidenten altijd beter voor Nederland? De voorliefde van West-Europa voor Obama is tot irrationele proporties gegroeid. Wat Idols is voor pubers, is Obama voor politici, en een groot deel van het publiek. In Berlijn kwamen een paar honderdduizend Duitsers hun idool Obama toejuichen. Bij een engel hoort een duivel, en dat is nu dus John McCain.
Volgens staatssecretaris Jet Bussemaker zou het een ’grote ramp’ zijn als McCain president wordt. Volgens het weblog van het radioprogramma TROS Kamerbreed waarin ze zaterdag haar mening gaf over Obama, Bush en McCain zei ze overigens over de mogelijkheid dat Obama géén president wordt: „Dat zou ik persoonlijk wel een groot drama vinden.”
Ramp of drama? Het doet een beetje denken aan de slogan van een demonstrant eind jaren zestig tegen de Vietnamoorlog: ’Johnson Moordenaar!’. Toen de rechter de man veroordeelde wegens belediging van een bevriend staatshoofd, riepen demonstranten ’Johnson Molenaar!’. Toen dat ook verboden werd, werd het ’Molenaars Kindermeel!’ hetgeen eveneens werd beboet. Het ging volgens de rechter niet om de letterlijke tekst maar om de bedoelde belediging.
Wat ze dus ook precies heeft gezegd, de belediging zal wel genoteerd worden in Washington. De meeste commentatoren hebben daarom Bussemaker gelaakt om haar ’persoonlijke’ opvattingen. Omdat deze het landsbelang schaden, of omdat ze het kabinet erdoor in verlegenheid brengt wegens de eenheid van kabinetsbeleid. Zelf gaf ze die critici al bij voorbaat antwoord: „Het zou toch te gek voor woorden zijn als we nooit meer mogen zeggen door wie we ons persoonlijk aangesproken voelen. Dan zouden we echt naar een politiek van pappen en nathouden gaan.” Het eindexamen zou vragen: „Lees die laatste zin goed door, en zeg wat de auteur ermee bedoelt.” Het juiste antwoord: „Joost mag het weten.”
Vreemder nog is dat ik nergens in de mediaverslagen haar argumenten heb gehoord voor de stelling dat Obama een zegen en John McCain ’een drama’, dan wel ’een ramp’ zal zijn. Bussemaker zei dat ze graag een Democraat als president van Amerika wil en dat ze „schoon genoeg heeft van de periode Bush”. Is dat een argument? Aan de bittertafel worden de sweeping statements beter onderbouwd.
Dat Nederlandse bewindslieden ’persoonlijke’ meningen geven over onderwerpen waar ze niet over gaan, is inmiddels traditie. Opvallend is dat deze politici door media en parlement zeer uiteenlopend worden behandeld. Toen minister Jorritsma van economische zaken een jaar of tien geleden zei: „Frankrijk is een mooi land, jammer dat er Fransen wonen”, werd dat als niet erg handig maar wel als geestig afgedaan.
Toen minister Nawijn van Vreemdelingenzaken in 2002 zei in bepaalde gevallen niet tegen de doodstraf te zijn, gaf hij die gevallen specifiek aan. Toch moest hij én premier Balkenende subiet naar de Kamer komen. Hij bleek ’als mens’, niet als minister te hebben gesproken, maar moest beloven dit nooit meer te doen. De verontwaardiging was ook groot toen de Franse president Chirac Nederland ’een drugsstaat’ noemde, ook al voerde hij daarbij de nodige argumenten aan zoals het feit dat de helft van de Franse heroïne uit Rotterdam afkomstig was.
Kortom, argumenten doen er bij al die ’persoonlijke’ meningen niet toe, wel of die mening populair is onder bepaalde delen van de media en de bevolking. En dat blijft toch opmerkelijk, dat gebrek aan argumenten, ook als het gaat om die onveranderlijke voorliefde van Nederland voor Democratische presidenten van Amerika.
Begrijpelijk is deze liefde wel. Deze lijkt voort te komen aan het verlangen van een klein land naar veiligheid, vrede en bescherming. En Republikeinen gelden als oorlogszuchtiger. Niettemin, waar is het kosten-baten-plaatje dat bewijst dat Democratische presidenten in de praktijk altijd beter waren voor Nederland dan Republikeinse presidenten?
John F. Kennedy werd bejubeld, zijn dood werd door menig politicus als ’een ramp’ omschreven. Toch was hij het die, via zijn broer Robert, in 1962 minister Luns hardhandig duidelijk maakte dat Nederland Nieuw Guinea moest overdragen aan Indonesië. Over zijn Democratische opvolger Johnson hebben we het al gehad.
In de jaren tachtig gold Reagan als de duivel in persoon. Vergeten werd dat het zijn Democratische voorganger Carter was die in 1977 het plan lanceerde voor de modernisering van de kernwapens in Europa, met onder andere de neutronenbom.
Vergeten wordt ook vaak dat Democraat Bill Clinton jarenlang weigerde te helpen het bloedbad op de Balkan gewapenderhand tot een einde te brengen. Pas ná Srebrenica in juli 1995 kwamen onder zijn leiding de Dayton Akkoorden tot stand, en rolden de Navo-troepen Bosnië binnen.
Met president Obama zullen Bussemaker en zo vele andere Nederlandse politici zoals haar partijbaas Bos, ook Obamafan, nog kunnen schrikken. Obama wil immers de troepen uit Irak terugtrekken, omdat volgens hem de enige echte en terechte oorlog in Afghanistan gevoerd moet worden. Niet uitgesloten is dus dat een van zijn eerste daden zal zijn landen als Nederland te vragen ook extra troepen te leveren.
Het zou me niet verbazen als Bussemaker en Bos dan – de oude uitspraak ’staten hebben geen vrienden maar belangen’ indachtig – ineens wel allerlei argumenten weten waarom dát toch echt niet kan.
Link naar bron